yirmi yol sonraya...
Sevgili kendim, sevgili 42 yaşım, Sana 22 yaşımdan yazıyorum. Aradan tam 20 yıl geçmiş. Hayatta mısın bilmiyorum ama hayatta olmanı temenni ediyorum ve sana öyle seslenmek istiyorum. İstediğim şeyler için hep savaştım, savaşmak zorunda kaldım. Sen de hâlâ savaşıyorsundur, biliyorum. Yorulduğum zaman her daim inancıma tutundum. Şimdi sen de inancınla dimdik duruyorsundur, biliyorum. Dilerim o güzel, sımsıcak gülüşünü kaybetmediğin, her şeye en güzel tarafından bakmaya devam ettiğin, hep güçlü kaldığın, huzur dolu bir hayatın, gözlerinin içine bakarak öğretmenim diye seslenen minik minik öğrencilerin vardır. Bugün üzüldüğüm her şeye şimdi bu mektubu okurken tebessüm ettiğine ve gönlünün iyileştiğine eminim. Her daim kararlı ol, pes etme. Yürürsen yakındır, bakarsan uzak. Yürümeye devam et, korkma. Ve unutma ufukta gördüğün bulutların çoğu aslında o kadar da karanlık değil. Aynada gördüğüm kişiye mahcup olmamayı gönlümde nişane gibi taşıdım hep. Şimdi sen de gururla taşıyorsundur, bili
